روزهاست که رفته و من سررسیدی را ورق میزنم که قرار بود خاطرات شیرین با او بودن را درونش بنویسم اما ، حالا تنها روزهای رفته ای که بدون او گذشت را درونش ثبت می کنم.

چه سخت گذشت!

روزها سرگردان در خیابان ها قدم می زنم به امید یافتنش ، آخر دلم سخت هوای آغوشش را کرده.دیگر قرار در خانه ماندن را بدون او ندارم.دیگر برایم خانه نیست ، محل عذاب است. شکنجه ام می دهد روزهایی که با او و در کنارش بودم.

از خانه بیرون می آیم و قدم می زنم و خاطرات در ذهنم جان تازه می گیرند.باران نم نمک می بارد. روی نیمکتمان می نشینم. یادش بخیر! روز اول آشنایی مان را می گویم.روزی که باران می آمد و من و او زیر باران روی نیمکت نشسته بودیم.آن روز قرار نبود کسی به جز من در در زندگی اش باشد فقط من بودم و او و آرزوهایمان.چه دنیای شیرینی بود.

حال چه؟منم و نیمکت دونفره مان و خاطراتی که هرلحظه اش شیرین بود و او با معشوق تازه از راه رسیده اش!

او و معشوقش دست در دست هم زیر باران.بارانی که غم های من است ، تنهایی هایی است که کشیده ام و می خواهم با فرار از خاطراتم و پناه بردن به گوشه ای تمام بودن هایش را در وجودم خفه کنم.می خواهم با هر قطره اشک از چشمم بیفتد.باران های امسال اشک های من است که بر سر او و معشوقش می ریزد. به سمت خانه ام قدم برمیدارم ، دلتنگی هایم راد درونم خفه می کنم. او را دیدم با معشوق تازه رسیده اش.آخ که چقدر وجودم آغوشش را طلب می کند حیف که دیگر جای من نیست.قدم برمیدارم در فکر این که باران های سال قبل که در روز آشنایی مان می بارید اشک های چه کسی بود؟

نظرات شما عزیزان:

زهرا

ساعت23:17---26 خرداد 1392

[وب سایت]

زیبا ولی غمناک!
راستی سلام

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: